Sytuacja prawna portów morskich została uregulowana w szczególnej ustawie z dnia 20 grudnia 1996r. o portach i przystaniach morskich (Dz.U nr 110 z 2002r., poz.967 -tekst jednolity). Ustawa reguluje trzy grupy zagadnień, a mianowicie zasady tworzenia podmiotów zarządzających portami i przystaniami morskimi, ich organizacje funkcjonowanie, gospodarkę gruntami w portach i przystaniach morskich oraz zarządzanie portami morskimi o podstawowym znaczeniu dla gospodarki narodowej. Przepisy art.art.13-22 ustawy nadały podmiotom zarządzającym portami o podstawowym znaczeniu dla gospodarki narodowej status spółek akcyjnych, przesadzając tym samym co do zasady, o prywatnoprawnym charakterze tych podmiotów. W tym kontekście pojawia się pytanie o relacje prawne miedzy podmiotem zarządzającym a dyrektorem urzędu morskiego, który zamierza wskazać port jako miejsce schronienia. Dodatkowe komplikacje pojawiają się w kontekście istniejących stanów faktycznych np. w porcie w Gdańsku.  Instalacja nadająca się do wykorzystania w operacjach usuwania ropy naftowej ze statku w taki sposób, aby nie zanieczyszczać środowiska morskiego, jest własnością odrębnego od podmiotu zarządzającego podmiotu gospodarczego, spółki z ograniczoną odpowiedzialnością Naftoport. Również w innych portach struktura własności na obszarach portowych jest zróżnicowana, głownie w odniesieniu do urządzeń portowych. Funkcjonują obecnie w portach niezależne, kapitałowo i organizacyjnie, podmioty gospodarcze, które są właścicielami urządzeń przeładunkowych usytuowanych na gruntach portowych

Inne problemy wynikają z kwestii odpłatności za korzystanie z instalacji podmiotów gospodarczych. Wytyczne IMO zawarte w rezolucji A.949 (23) dopuszczają odpłatność tylko w przypadku, gdy miejsce schronienia jest portem. Postanowienia 3.14 wyraźnie stwierdza, że jeśli miejsce schronienia jest portem, dopuszczalne jest wymaganie gwarancji dla portu pokrycia wszystkich wydatków, które mogą wystąpić w związku z usługami portowymi w trakcie operacji takimi jak opłaty portowe, koszty środków zabezpieczenia operacji, opłaty pilotażowe, opłaty za holowanie, cumowanie. W tym zakresie sytuacja statku korzystającego z miejsca schronienia byłaby zatem zbliżona do sytuacji innych żeglugowych użytkowników portu, którzy płacą również za świadczone usługi przeładunkowe właścicielowi instalacji przeładunkowej. Można sobie wyobrazić, iż udzielanie miejsca schronienia w porcie stałoby się jeszcze jednak usługą, świadczoną na rzecz żeglugowych użytkowników portu przez podmioty portowe. Nie można jednak nie zauważyć, iż instytucja miejsca schronienia jest bardziej instytucją prawa publicznego, związaną z obowiązkami nałożonymi na państwo. De lege ferenda należałoby rozważyć nadanie jej charakteru prywatnoprawnego, analogicznego do charakteru ratownictwa mienia na morzu, co tym bardziej jest uzasadnione, że przesłanką konstytutywną jest niebezpieczeństwo, w którym znajduje się statek. Taki charakter prawny miejsca schronienia pozwoliłby również na uregulowanie stosunków prawnych między dyrektorem urzędu morskiego a właścicielem instalacji przeładunkowych w oparciu o relacje koordynacyjne.

Tak ukształtowane pod względem prawnym miejsce schronienia byłoby w świetle ustawy o portach i przystaniach morskich elementem infrastruktury portowej, zdefiniowanym w przepisie art.2 pkt 4) ustawy. Tym samym państwo nie byłoby zobowiązane do finansowania miejsca schronienia ze środków budżetowych, a jedynie mogłoby, według uznania, dofinansowywać zadania związana z utrzymaniem miejsca schronienia w porcie.

Przepis art.10 ust.2 ustawy stwierdza, że „budowa, modernizacja i utrzymanie infrastruktury portowej znajdującej się na gruntach, którymi gospodaruje podmiot zarządzający, oraz utrzymanie akwenów portowych są finansowane ze środków podmiotu zarządzającego”. Przepis art.10 ust.3 dopuszcza możliwość dofinansowywania ze środków budżetowych budowy, modernizacji i utrzymania infrastruktury portowej.ozostawienie charakteru publicznoprawnego w odniesieniu do miejsca schronienia wymagałoby sformułowanie normy prawnej przekazującej podmiotom zarządzającym i właścicielom instalacji funkcje zlecone z zakresu administracji morskiej.